نامه گابریل گارسیا مارکز

آقای گابریل گارسیا مارکز، نویسنده بزرگ آمریکای لاتین از زندگی اجتماعی خود بواسطه عوارضی در مزاج و سلامتیش:(سرطان لنفاوی ) خداحافظی کرده است او نامه‌ای به دوستانش فرستاده است و با سپاس از اینترنت که همگی ما را قادر ساخته تا آنرا با هم تسهیم کنیم. من خواندن آنرا به شما توصیه میکنم، چراکه این متن کوتاه توسط درخشانترین آمریکایی لاتین تبار از سالها پیش نگاشته شده است که حقیقتاً الهام بخش است. «اگر برای نمونه خدا فراموش کند که من فقط یک عروسک خیمه شب بازیم و به من تکه‌ی بیشتری از زندگی بدهد، من از همه آن زمان سود برده و استفاده خواهم کرد، بهترین کاری که می‌توانم انجام دهم.» شاید نگویم هرچه را که می ‌اندیشم اما قطعاً درباره هر چه می‌گویم اندیشه می‌کنم به هر چیزی ارزش مینهم نه فقط برای اینکه با ارزشند، بلکه برای آنچه آنها ارائه می‌کنند و بیان میدارند کمتر خواهم خوابید و بیشتر رویا خواهم دید. برای هر دقیقه‌ای که چشمانمان را رویهم می‌گذاریم، بمدت شصت ثانیه روشنایی و نور را از دست می‌دهیم. ادامه می‌دادم از آنجایی که دیگران متوقف شده‌اند و برمی‌خاستم وقتی که دیگران میخوابند به مردم ثابت می‌کردم که چقدر در اشتباهند که فکر می ‌کنند چونکه پیرتر شده‌اند عاشق شدن را قطع کرده‌اند ، چراکه آنها عملاً از همان زمانی که عاشق شدن را متوقف کرده‌اند، شروع به پیرتر شدن کرده‌اند. به کودکان دو بال می‌دادم، اما آنها را به تنهایی رها میکردم تا هر کدام بیاموزد که چگونه با تکیه بر خود پرواز کند. به فرد سالخورده، نشان میدادم که آنها چگونه میمیرند نه با فرآیند مسن شدن بلکه با غفلت کردن. چیزهای زیادی از شما یاد گرفته‌ام.... من یاد گرفته‌ام که هر کس می‌خواهد تا بر بالای کوه زندگی کند، اما فراموش میکند که اصل مطلب همان چگونگی راه پیمودن است. مطالب زیادی را از همه شما آموخته‌ام همیشه بیان کن، آنچه را که احساس می‌کنی و انجام بده آنچه را که فکر می‌کنی. اگر من میدانستم که امروز آخرین وقتی است که شما را خواهم دید، شما را قویاً به آغوش خواهم گرفت تا نگهبان روحتان باشم. اگر من بدانم که این دقایق آخرین دقایقی هستند که من شما را خواهم دید، به شما می‌گفتم که « عاشقتان هستم» و به این فرض بسنده نمی‌کردم که شما خود آنرا می‌دانید. همیشه صبحگاهی هست که در آن زندگی بما فرصتی دوباره می‌دهد تا کارهای خوبی انجام دهیم. به خودتان نزدیک باشید، به عزیزانتان،و به آنها بگوئید که چقدر به آنها نیاز دارید و چقدر عاشقشان هستید و چقدر به آنها توجه دارید. زمانی را برای بیان این جملات بگذارید، «متاسفم»، «مرا ببخش»، «لطفاً»، «متشکرم» و همه کلمات قشنگ و دوست‌داشتنی که شما بلدید. هیچکسی شما را به خاطر نخواهد آورد اگر شما افکارتان را پیش خود بصورت راز نگه دارید، خودتان را وادار کنید تا آنها را بیان و ابراز دارید. به دوستان و عزیزانتان نشان دهید که چقدر به آنها علاقمندید این مطلب را به افرادی که به آنها علاقمندید یا عاشقشان هستید بفرستید. اگر شما آنرا نفرستید، فردا هم مثل امروز خواهد بود و اهمیت نخواهد داشت یا .... هم اکنون زمان ارسال آن است برای شما با بیشترین عشق و علاقه

دلخوری

اول که این وبلاگو ساختم خیلی ذوق داشتم .مرتب دنبال مطلب خوب بودم اما 

 الان واقعا ذوقم کور شده! حتی دوستامم انقدی به وبلاگ سر نمیزنن ! فکر  

میکردم بچه های دانشگاه استقبال کنن و ازونجایی که از استعداداشون با  

خبرم دوستداشتم با کمکشون و گذاشتن نوشته های خودشون بتونیم یه  

وبلاگ به اسم دانشگامون داشته باشیم !!!  

دانشگاه ...شده ما یه سایتم نداره ! اما حداقل اینکار که از دست خودمون بر  

میومد . این نشون میده که خود دانشجوهامون ازین وضع راضین و دوست  

ندارن  یه دانشجوی واقعی توی یه دانشگاه واقعی باشند . دلشون پیشرفت  

نمیخواد.